Ideala var høge, men opplagstala peika snart nedover. I eit forsøk på å kome på offensiven gjekk Verdens Gang i 1952 over frå å vere morgonavis til å bli middagsavis. Avisa tok opp konkurransen med Dagbladet på laussalsmarknaden. Det var omfattande motvilje mot å leggje om kursen. Sjefredaktøren ville, som han formulerte det, av prinsipielle grunnar ikkje vere med på Dagbladets «ukresne sensasjonsjakt» og «tvilsame stoff på andre område». I fyrste omgang var og forsøket på å bli ei populæravis utan stort hell.

Den redaksjonelle kursjusteringa kom journalistisk til uttrykk gjennom ei proklamert satsing på petitstoff av kuriøs og pussig art, filmreportasjar, lettare debattstoff, småintervju og liknande. Dessutan mat- og handarbeidsspalter retta mot kvinner, og bil- og motorstoff for menn. Sportsredaksjonen, som på mange vis hadde leia an i populariseringsprosessen, sette endå klarare sitt stempel på avisa gjennom biletbruk og layout. Avisa skulle populariserast og bli mindre eksklusiv enn Verdens Gang hadde vore i sine fyrste år. Men det var også om å gjere å halde fast på noko av den gamle seriøsiteten. For å hindre at fråfallet av abonnentar vart for stort, måtte ein søke å «gjenvinne vårt tidlegare renommé for kulturstoff og anna lødig stoff» som ein redaktør uttrykte det i 1953. Hovudlinja i utviklinga var ei bevisst og naudsynt popularisering av avisa. VG var i ferd med å bli ei populæravis, rett nok enno i skuggen av Dagbladet. Framtida låg i laussalsmarknaden.

I 1963 gjekk VG over til tabloidformat, med dei journalistiske justeringar dette medførte. I 1966 vart avisa overteken av Aftenpostens eigarar, Schibsted. VG vart då tilført svært velkomen kapital, og snart var eit opplagseventyr utan sidestykke i norsk presse i gang. Det handla om journalistikk, men også om distribusjon og marknadsføring. Verdens Gang kunne ta i bruk slagordet «aukar mest». Ho passerte Dagbladet sine opplagstal i 1972 og Aftenposten sine i 1981.

I VGs redaksjonsleiing var det frå starten av populariseringsprosessen eit mål at avisa skulle framstå som eit alternativ til Dagbladet, den skulle ha eit «mildare image». Denne politikken kom mellom anna til uttrykk gjennom ei forsiktig linje når det gjaldt seksualitet, VG skulle bli familieavisa som ikkje skulle støyte lesarar frå seg med nakenskap og sex. I motsetning til Dagbladet valde VG å ikkje opne sine spalter for sexterapeutar.

Samtidig vart det bråk då VG dekka eit partnardrap i ein rettssal under skilsmisseforhandlingar i 1983. På framsida av avisa var overskrifta «TIL DØDEN skiller oss ad ...» med brudebiletet som oppslag og fullt namn på både foreldre og barn. Førstesida førte til demonstrasjonstog i Akersgata.

Eit fokus på balanse vart viktig for populæravisa. Det omsynet har ho tatt gjennom blandingsforholdet mellom bloddrypande harde nyheiter og snodige gladsaker. Den velutvikla og tabloide kløyvinga av personlegdomen til avisa er òg eit uttrykk for dette.

Avisa vart sundagsavis frå 1990 og fekk nettavis frå 1995. VG heldt lenge på prinsippet om at heile avisa skulle vere i eitt legg, altså utan separate bilag. I 2005 starta avisa likevel dagleg sportsbilag (som stansa i 2023) og laurdagsmagasin (VG Helg), og ho hadde sundagsmagasin i perioden 2007 til 2009.

VG vart riksavis og ei pengemaskin for Schibsted. Heimefront-avisa vart eit folkets dagblad på norsk. Avisa vart ein dominerande aktør i norsk journalistikk, med den særeigne varianten av moderne populærjournalistikk.

VGs opplagseventyr byrja fyrst då avisa fekk ressursar til å styrke distribusjonsapparatet og marknadsføringa. Erobringa fyrst av daglegvarebutikken og seinare av bensinstasjonen var eit viktig ledd i ein offensiv strategi. Avisa streba etter å vere der folket var. Drog folket til Syden, fylgde avisa etter.

Dette er ei avis der journalistar kan jobbe etter mottoet: «Eg er tilsett her for å kalle ei spade for ein gravemaskin.» Bak dei rause dosane trykksverte har VG også vore ei forsiktig avis. Ho har for det fyrste ikkje tilbode berre blod og sverte, men også gledestårer. For det andre har familie- og forbrukaravisa utvikla ein god teft for kvar grenser går, og når og kvar dei flyttar seg.