Alt året før han vart statsminister, uttala han offentleg at han forsvara utdrivinga av katolikkar frå arbeidsplassar på hamna i Belfast. Han gav også seinare full støtte til unionistpartipolitikarar som ikkje ville tilsetja katolikkar. I 1934 hevda han også at parlamentet i Belfast var eit protestantisk parlament for eit protestantisk folk. Same året kunngjorde han òg at det nord-irske statsapparatet hadde sine eigne metodar for å finna ut om potensielle tilsette i offentlege stillingar var lojale.

I 1939 og 1940 kravde Craig at det skulle innførast ålmenn verneplikt i Nord-Irland – noko statsministrane Neville Chamberlain og Winston Churchill unnlét å gjera fordi dei visste det ville skapa sterke motreaksjonar blant nasjonalistane (dei som ynskte eit sameint Irland). Craig oppmoda også Churchill til å okkupera Irland med skotske og walisiske troppar for å kontrollera irske hamner som kunne vera verdfulle i andre verdskrigen mot Nazi-Tyskland.

James Craig var den viktigaste unionistpolitikaren i Nord-Irland på fyrste halvdel av 1900-talet. For mange av dei som har ynskt seg vidareføring av Nord-Irland som del av Det foreinte kongeriket, var han sentral i den mobiliseringa som heldt Nord-Irland innanfor unionen. Desse vil òg rekna han som den sentrale personen som bygde Nord-Irland som ein «stat» med parlament, regjering og høg grad av indre sjølvstyre frå delinga av Irland i 1921. Utan dette – meiner mange unionistar – ville unionen aldri ha stått imot den væpna aktivismen for irsk samling som Irish Republican Army (IRA) og andre republikanske grupper har stått for. Dette er symbolsk uttrykt ved at gravstaden til Craig er på parlamentsområdet på Stormont.

Blant nasjonalistar i Nord-Irland er han tilnærma unisont fordømt som den hovudansvarlege for oppbygginga av Nord-Irland som ein diskriminerande stat. Som aktiv medlem i Orangeordenen og statsminister for Ulster Unionist Party hadde han eit vesentleg ansvar for at Nord-Irland aldri vart akseptert fullt ut blant dei som høyrde til det nasjonalistiske mindretalet. Slik var det ikkje berre fordi mindretalet var prinsippielle nasjonalistar. Craig si regjering kravde lojalitetsfråsegner til den britiske kongemakta og til unionistregjeringa frå lærarar og offentleg tilsette og dei fastsette valreglar som var skreddarsydde for unionistpartiet. Dei dreiv også gjennom unnatakslovgjeving som var svært autoritær – til dømes Special Powers Act (1922). Kontroll over både dei sentrale Belfaststyresmaktene og lokalstyresmaktene sikra dessutan at unionistar vart favorisert på bustadmarknaden, i arbeidslivet og innanfor utdanningssektoren. Dette hadde Craig ytra at han ynskte. I tillegg var han sentral figur bak at unionistane oppretta og kontrollerte to tungt væpna politistyrkar som båe var fiendsleg innstilte til den nasjonalistiske minoriteten: Ulster Special Constabulary (1920) og Royal Ulster Constabulary (1922).

Det regimet James Craig etablerte var den samfunnsordenen som borgarrettsrørsla mobiliserte mot i aukande grad mot slutten av 1960-åra. Måten borgarrettsrørsla vart møtt på var det som leidde inn i the Troubles, trettiårsperioden fram til langfredagsavtala (1998).