Dei infinitte verbformene kan ha nominale, adjektiviske eller adverbiale funksjonar:

• verbformer med nominale funksjonar: infinitiv
• verbformer med adjektiviske funksjonar: partisipp
• verbformer med adverbiale funksjonar: konverb

Den nominale funksjonen til infinitiv og den adjektiviske funksjonen partisipp ser ein av desse jamføringane:

• Substantiv som objekt: Ho likar kjøtkaker.
• Infinitiv som objekt: Ho likar å syngje.
• Adjektiv som predikativ: Han er trøytt.
• Perfektum partisipp som predikativ: Han er utvist.
• Adjektiv som adledd: Ei kald potet.
• Perfektum partisipp som adledd: Ei skrella potet.

Tabellen viser alle dei norske morfologiske verbformene som har eigne namn i norsk skulegrammatikk. Dei infinitte er markert med ein I og dei finitte med ein F. Dei finitte formene presens og preteritum har modusen indikativ.

*Presens partisipp blir vanleg rekna som eit adjektiv i moderne skulegrammatikk.

I tradisjonell gresk og latinsk grammatikk blei infinitte verbformer definerte som verbformer utan bøying i person og tal. Dette var i motsetnad til finitte verbformer, som i desse språka nettopp har bøying i person og tal.

Denne definisjonen fungerer ikkje for språk som norsk, der ingen verb blir bøygde i person og tal. Men i alle europeiske språk — og mange språk utanfor Europa — kan ein i staden vise til at dei infinitte verbformene — i motsetnad til dei finitte — manglar bøying i modus.

I nokre oppslagsverk står det at infinitte verbformer er slike som ikkje er bøygde i tempus (tid) og modus, men det finst også finitte verbformer som ikkje er bøygde i tempus, som norsk imperativ.

Mange språk i ulike delar av verda — mellom anna tyrkisk, amharisk og nordsamisk — har konverb, det vil seie infinitte verbformer med adverbiale funksjonar. I mange grammatikkar blir konverb omtala som gerundiv og gerundium.

• finitt
• grammatikk
• verb